The Lost Child jest dungeon crawlerem opracowanym przez studio Kadokawa Games. Produkcja została wydana między innymi na platformę Nintendo Switch, a pieczę nad nią sprawował Takeyasu Sawaki, czyli autor oryginalnego El Shaddai: Ascension of the Metatron.

Głównym bohaterem The Lost Child jest Hayato Ibuki – dziennikarz badający sprawę samobójstwa popełnionego na tokijskiej stacji Shinjuku. Będąc na miejscu, protagonista upada na peron, popchnięty przez tajemniczy, czarny cień wprost pod koła najdeżdżającego pociągu. Z opresji ratuje go Barcia – piękna kobieta, która podarowuje mu tajemniczą walizkę. Ta skrywa w sobie narzędzie zwane Demon Gun Gangour, pozwalające na przechwytywanie i zniewalanie demonów oraz upadłych aniołów. W ten sposób życie Hayato przybiera nieoczekiwany obrót – nadrzędnym celem, jaki przyświeca mu od tej pory, jest odnalezienie Barcii i rozwiązanie zagadek, w których maczają palce moce „nie z tego świata”. Na swojej drodze bohater napotyka liczne astralne byty – podczas gdy jedne są do niego wrogo nastawione, inne służą mu swoją pomocą. Warto odnotować, że pomimo iż akcja The Lost Child toczy się w prawdziwym świecie, w grze znalazły się odniesienia do poprzedniego dzieła Sawakiego, czyli wspomnianego wcześniej El Shaddai: Ascension of the Metatron. Do najbardziej oczywistych należy zaliczyć Lucifela i Enocha, czyli bohaterów owego tytułu, których Hayato spotyka na swojej drodze.

W wydanym na platformę Nintendo Switch The Lost Child akcję obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby (FPP). Rozgrywka polega na przemierzaniu rozległych podziemi oraz na walce z zamieszkującymi je demonami – starcia rozgrywają się w trybie turowym, natomiast pokonanych przeciwników możemy zniewolić przy użyciu wspomnianego wcześniej narzędzia, a następnie wykorzystać na polu bitwy ich indywidualne zdolności. Od czasu do czasu trafiamy również na powierzchnię, gdzie pozyskujemy cenne informacje głównie poprzez rozmowy z postaciami neutralnymi. Te ostatnie zrealizowano w konwencji przywodzącej na myśl produkcje typu visual novel – w ich trakcie na ekranie widoczne są jedynie skąpo animowane, dwuwymiarowe sprite’y uczestniczących w nich postaci, prezentowane na tle statycznych obrazów przedstawiających lokacje, w jakich toczy się dyskusja.